Yılmaz Özdil, “Son Cüret” kitabını yazmak için 12 yıl çalıştığını, milyonlarca haber taradığını, binlerce resmi ve tarihi evrak incelediğini, yüzlerce kitap okuduğunu, 23 bin sayfa not tuttuğunu açıkladı.
Hakikaten, kitapta yalnızca iki cümle yer bulan bir bilgi için bile ne kadar çok emek verdiği dikkatli bakışla fark ediliyor. Bu meşakkatli araştırma devrinin akabinde en zoru ise kurguda kaosa mahal vermeden, puzzle kesimlerini bir kuyumcu titizliğiyle birleştirmek, özet olarak hazırlanan kitabı duru, anlaşılır ve akıcı hale getirmek. Bence Yılmaz Özdil’in büyük muvaffakiyetinin en çarpıcı sırrı, yüreklere dokunan kelam ustalığı kadar, bu analitik ve matematiksel zekasına dayanıyor.
“Son Cüret” kitabında uzun yıllardır baskılanan taban dalga halindeki sarsıcı gerçekleri derinliklerden çıkarıp bir tsunamiye dönüştüren Özdil’le röportajımız devam ediyor.
Kitapta şaşırdığım birçok olguyla karşılaştım. Bilmediğimiz ne çok şey varmış oysaki.
Ben de çalışırken hayretler içinde kaldığım pek çok bilgi edindim. Gördüm ki, bir sihirli el bunları öğrenmememiz için gayret harcamış. Bu kitapta yer alan bilgiler başta Türk Tarih Kurumu olmak üzere Türkiye’nin saygın kurumları ve insanları tarafından kayda geçirilmiş ancak topluma aktarılmamış. Eğitim müfredatımıza dahil edilmemiş, tanınan kültürün bir kesimi olarak gençlere, yeni jenerasyonlara aktarılması neredeyse engellenmiş. Şöyle örneklendirebilirim: Mesela, Myanmar’a gönderilen esirlerimiz var. Türk toplumu evlatlarının bu ülkeye esir olarak gittiğini bilmiyor. Lakin bu toplumun çok çok değerli bir kısmı Kwai Köprüsü sinemasını ezbere biliyor. Zira, İngiliz ya da Amerikan aydınları kendi toplumlarına bunu aktarabilmek için sinemayı kullanmış. Biz ise bilhassa kullanmamışız. Rusya’nın elindeki esirlerimizi Vladivostok’tan İstanbul’a taşırken Ege’de alıkonulan Japon gemisinin kaptanı Çomora var. Yedi buçuk ay direnerek esirleri Yunanistan’a teslim etmiyor. Dustin Hoffman, Steve Mc Queen’in oynadığı Kelebek sinemasındaki birebir örneğin yaşandığı Polis Cemil var. Buradan alınıp Fransız guyanası olan Şeytan Adası’na mahkum olarak gönderilmiş. Diğer ülkeler bu cins olguları çektikleri sinemalarla Oscar’lık hale getiriyorlar, bizim ise Güzel’den haberimiz bile olmamış. Bunun üzere binlerce roman, yüzlerce sinema çekilmesi lazım. Bir sihirli el bunları öğrenmeyelim diye uğraş harcamış. Trabzon’da Türkler’e Pontus zulmü yaptılar, Yunanlar Ege’de 400 bin Türk’ün canına mal olan soykırım yaptı. Yunan işgal askerlerinin Türk bayanlarına ettiği tecavüzün haddi hesabı yok. Antep, Urfa, Maraş’ta Fransızlar soykırım yaptı, Kars, Iğdır, Erzurum’da Ermeniler soykırım yaptı. Türkler’i o bölgelerden yok etmek için sistematik olarak yaptılar. Lakin bunlarla ilgili neredeyse konuşmak bile suçken, Türk Milleti’ni suçlayan yüzlerce palavra soykırım sineması çekiliyor. Allah ömür verirse bu kitabı biz sinema haline de getireceğiz.
Kitabı okurken şunu da fark ettim: Ülkemizde 100 yıl evvel yaşananlarla bugün yaşananlar ne kadar çok benziyor…
O periyotta yaşadığımız pek çok eza birebir bugün de var. Vatan hainleriyle, işbirlikçileriyle, emperyalizmin kuklalarıyla, dahili bedhahlarıyla Ulusal Gayret devam ediyor aslında. Emperyalizmin bu topraklardaki emelleri motamot devam ediyor. Kendilerini pir ilan eden CIA maşası cemaatçilerle, tarikatçılarla devam ediyor. Kullandıkları tipler de birebir modelde. Televizyonlarda vatan, millet, din, imandan bahseden lakin aslında emperyalizmin uşaklığını yapan tipler birebir aynı. Bu çerçevede baktığımızda Atatürk’ün Gençliğe Hitabe’deki isabet oranının yüzde 100 olduğunu görüyoruz. Seslenişinde “Bunlar başınıza gelecek” dedikleri başımıza geldi. Buna rağmen, hiçbir yerden buyruk almadan istekli olarak Kuvayı Milliye’ye katılma cüreti ve hassaslığını gösteren vatandaşların bugün de elini taşın altına koyduğunu görüyoruz. Son Cüret’i okuyan herkes görecek ki, Kurtuluş Savaşı’nın silahlı kısmı bitmiştir, silahsız kısmı kesintisiz devam etmektedir.
Ulusal Uğraş’ın devam ettiği tespitiniz çok değerli. Pekala Türkiye’nin içine sürüklendiği karanlık girdaptan çıkış yolu nedir?
Ben gazeteci olarak kendi hisseme bütün iftira ve linç kampanyalarını, palavraları, hakaretleri cürüm duyurularını göze alarak Ulusal Gayret’i yüceltmek için elimden geleni yapıyorum. Herkes Kuvayı Ulusala ruhuyla üzerine düşeni yapsın. Bugün hala Atatürk’ün çıkıp gelmesini, ülkeyi kurtarmasını bekleyenler var. Halbuki Atatürk misyonunu yaptı ve aslında ne yapmamız gerektiğini Nutuk ve Gençliğe Hitabe başta olmak üzere bize anlattı. Çıkış yolu lakin Atatürk’ün çizdiği çağdaş medeniyet yoludur, Cumhuriyet’in kurucu ayarlarına dönmek, Türk aydınlanmasının temel ideolojisine sarılmaktır. Bireyi, beyni özgürleştiren, akıldan, bilimden, sanattan, kültürden, çağdaşlıktan yana olmaktır çıkış yolu.
Tarihi sorumluluk altında olan muhalefet partileri hakkındaki niyetiniz nedir?
Umutlu musunuz?
Ben, her şerde hayır var misali, bu yaşanan aksiliklerin olumlu sonuçlar doğurduğunu görüyorum. Gençlerimizin, “siyasetle ilgilenmiyor” diye suçladığımız Y ve Z neslinin, yaşadıkları dünyayla, Türkiye gerçekleriyle, tarihle son derece yakından ilgilendiklerini görüyorum. Bizim neslimize oranla gençlerimizin çok daha fazla kitap okuduklarını ve bu oranların giderek arttığını görüyorum. Ulusal bayramlarda, Anıtkabir’de gençlerin ezici çoğunlukta olduğunu görüyorum. Atatürk’e ataklar arttıkça bu topraklardaki Atatürkçüler’in sayısının arttığını görüyorum. Atatürk’ün 19. Yüzyıl’dan 21. Yüzyıl’a geçmeyi başaran dünyadaki tek önder olmasının sebebi, bu topluma rastgele bir ideolojiyi dayatmamasından ve beyni özgürleştirmesinden, bireyi özgürleştirmesinden, kadın-erkek eşitliğinden ve çağdaşlıktan kaynaklanıyor. Çağdaşlık geri döndürülemiyor. Son 10-15 yıldır Türk Milleti’nin uğradığı atağa dünyada bir öbür milletin dayanabilmesi mümkün değil. Emperyalizm, işbirlikçileriyle birlikte bu toplumun üzerine inanılmaz bir güçle saldırıyor lakin yapabildikleri yalnızca bu. Türk Milleti bu inanılmaz kumpas, iftira ve linç taarruzlarına karşın güçlenerek yoluna devam ediyor. Aslında Bandırma Vapuru’nun rotası gerçek tarafta ilerliyor. Bu çektiğimiz zahmetlerin Türkiye’deki aydınlanmanın artmasına vesile olduğunu düşünüyorum.
Badirelerle dolu bu süreç bizi çağdaş demokrasiye mi götürür mü?
Elbet o denli. Mustafa Kemal Atatürk’ü ve Kuvayı Milliye’yi karamsarlığa düştüğümüz her saniye hatırlamak bize güç verecektir, umut olacaktır. İmkansızı başaran bir millete aidiz, o nedenle ne korkacak, ne karamsarlığa düşecek bir durum var. Endişelenmeliyiz lakin canlı durmalıyız. Hepsi bu. Ebediyen demokrasi, ebediyen cumhuriyet kazanacak. Bu hususta hiçbir kuşkum yok.
***
Uzun vakittir trol ordularına size yönelik sistematik ruhsal harekat yaptırıldığını görüyoruz. Bu akınların sebebi nedir?
Kolay bir sebebe dayanıyor: Bugün Türkiye’de en çok okunan gazete 300 bin civarında satıyor. Benim günlük okunma oranım 5 milyonun üzerinde. Yazdıklarımızın toplumda karşılık bulması bizi doğal maksat haline getiriyor. Bunlar zannediyorlar ki ben yazmazsam toplumun haberi olmayacak. Bu aslında günümüzün toplumsal medya gerçeğinden, dijital bir çağda yaşadığımızdan haberlerinin olmadığını gösteriyor. Aslında trol ordusu kurup, birtakım insanlara saldırarak toplumun susacağını, sineceğini, bilgi sahibi olamayacağını düşünenler bu çağda yaşamayan, sahiden çok geride kalmış, dünya gerçeklerinin farkında olmayan beşerler. Mesela bugün Sözcü Gazetesi’ne yönelik taarruzlar, faaliyetler… Zannediliyor ki SÖZCÜ olmasa her şey yoluna girecek. Halbuki SÖZCÜ olmasa bayrağı daha yükseğe taşıyabilecek bir gazete illaki çıkacaktır. Trol orduları saldırdıklarına ferdî olarak tahminen ziyan verebilir ancak o fikirlere ziyan veremez. Bunu şuna benzetiyorum: Hepimiz biliriz ki, yobaz eline çekiç alır, masraf, parkta birinci gördüğü Atatürk büstünün başını kırar. O büstü kırdığında Atatürk’ün fikirlerini kırabileceğini düşünür. Bugünkü trol atakları da o elindeki çekiçle dolaşan, başları çalışmayan, ilkel varlıklardır. Bunları parayla tutup toplumun üstüne salan zihniyet de aslında tıpkı ilkelliğe sahip.
“M. Kemal” ve “Son Cüret” kitaplarınızın akabinde akınlar daha da arttı.
Biz bu kitapları satılsın diye yazmıyoruz, okunsun diye yazıyoruz. Bu kadar linç ve karalama kampanyasına karşın kitapların milyon tirajlara erişmesinin sebebi de müellifle okur ortasındaki samimi münasebetten kaynaklanıyor. Biz bu kitapları kaynak yaratıp bilhassa ekonomik olarak satın alması mümkün olmayan gençlerimize, öğrencilerimize, Anadolu köylerimizdeki öğretmenlerimize ücretiz ulaştırabilmek için yapıyoruz. Elbette verdiğimiz emeğin karşılığında bir gelir elde edeceğiz, sonuçta ben gazeteciyim, gazeteden aldığım maaşımla ve kitap gelirlerimle yaşıyorum. Elbet bu bu türlü. Lakin bunların yazılmasının temel sebebi satılsın diye değil, okunsun diyedir. Aslında bu kadar atağa uğramasının temel sebebi de bu. Engellemeye çalışıyorlar. Mustafa Kemal hakkında yazılmış binin üzerinde kıymetli kitap var ancak hücuma uğrayan tek kitap bizim kitap. Zira topluma ulaşma noktasında en yüksek muvaffakiyete ulaştı. Bunu bir tehdit olarak görüyorlar. Ben bir Kuvayı Milliyeci olarak ulusal eğitim müfredatından çıkarılan olguları ve kavramları okulların kütüphanesine ve konutlara soktuğum için amaç haline getiriliyorum. Bundan da çok mutluyum.
Sözcü
