251, 259, 254 son üç günün vefat sayıları. Her gün hayata gözlerini yuman vatandaşlarımızı sayılarla söz ediyoruz. Ölenlerin büyük bir birçoklarının kim olduğunu, hayallerini ve umutlarını bilmiyoruz.

Türkiye’de corona virüsü nedeniyle birinci mevti Sıhhat Bakanı Fahrettin Koca, kameralar karşısında 17 Mart’ta açıkladı. 17 Mart’tan bugüne 19 bin 115 vatandaşımızı kaybettik. Günlük vefat sayılarını artık 200’lerle söz ediyoruz.

17 Ağustos 1999 zelzelesinde, 17 bin 480 vatandaşımızı kaybettik. O zelzelede 23 bin 781 vatandaşımız yaralandı, 505 vatandaşımız da engelli oldu. Aklımızdan atamadığımız ve hala binlercemizin hayatını yakından etkileyen bir felaket…

Bir milletin bağımsızlık uğraşı, Kurtuluş Savaşı… Bağımsızlık için verdiğimiz savaşta resmi kayıtlara nazaran 9167* Mehmetçiğimizi şehit verdik (ve sayısız sivil kayıp). Hiçbirimizin unutamayacağı ve jenerasyondan jenerasyona aktarılacak destansı bir savaş.

Artık de hem millet olarak hem de dünya olarak corona virüsüne karşı bağımsızlık çabası veriyoruz. Hayatını kaybeden vatandaşlarımızı her gün sayılarla söz edip bir sonraki günü bekliyoruz. Sonraki gün için aklımızda “Acaba yarın kaç kişi vefat edecek? Sanki yarın hadise sayıları ne kadar olacak?” sorularıyla.

“BİZ BUNUN İÇİN BÜYÜMEDİK”

Ceylan Sever, yıllardır birlikte büyüdüğü kuzenini birkaç gün üzere kısa bir müddette bu amansız hastalığa kurban verdi. Kendi telaffuzuyla, ‘bedenine bir su dahi dökemedi’. Sever, yaşadıklarını bizler için anlattı:

Kuzenim Uğurcan Demir, 27 yaşında genç bir mimar birebir vakitte Ataşehir Belediyesi Meclis Üyesiydi. Kız arkadaşı ile üniversitede tanışmışlardı ve kız okulu bitirince evleneceklerdi. Yaşına karşın herkesin fikirlerine hürmet duyduğu biriydi, birlikte büyüdük kardeş üzereydik. Hastalığı mart sonu nisan başı üzere kaptı.

Bir gün Uğurcan’ın ağabeyini aradım. Ağabeyi “Ceylan çok makus bir şey oldu” diyerek telefonu açtı. Ne olduğunu sorduğumda “Uğurcan hastalandı.” dedi. O vakitler bilmediğimiz bir hastalık Türkiye’ye yeni gelmiş, bütün her yer kapalıydı ve yasakların olduğu bir periyottu. Bir anda neye uğradığımı şaşırdım. Evvel olağan reaksiyon vermeye çalıştım.

İMMÜN PLAZMA NAKLİ DEDİLER

Benim aradığım gün Uğurcan’ın ağır bakıma alındığı günmüş. Ben öğrendiğimde bile diğerlerinden saklamaya çalışıyorlardı. O periyotta immun plazma aradık, onun bile ne sonuç vereceği belirli değildi. Kök hücre nakli denediler, immun plazma naklini denediler. (Sağlık Bakanlığı yardımcı oldu da bulduk) Ondan sonra da entübe ettiler. Duyduğumda dünyam başıma yıkıldı. Apartmanın en üst katında oturuyoruz verdiğimiz vefat haberinde verdiğim şiddetli yansıdan en alt katta oturan komşu gelip ne olduğunu sordu.

Uğurcan Demir ve Ceylan Sever

AİLESİNE SÖYLEMEDİ

Balıkesir’deki ailesi Uğurcan’ı aradığında çocuk bir şey olmadığını söylemiş fakat çok ağır geçiriyormuş. Ağır bakıma kaldırılınca ailesi de İstanbul’a geldi. Uğurcan’ın yaşadığı meskende kalamadılar. Yakınlarının direkt hastaneyi gören bir konutunda kaldılar. Biz o süreçte hiç takviye olamadık hiç sarılamadık.

‘KÖTÜ BİR DÜŞ GÖRDÜM VE HASTANEYE GELDİM’

O sıralar ne yazık ki yalnızca telefonda konuşabiliyorduk. Kök hücre nakli yapılırken ağabeyini aradım “Ben hastanedeyim” dedi. Ne yaptığını sorduğumda, “Kötü bir hayal gördüm burada olmak ve Uğurcan’ın burada olduğumu hissetmesini istedim” karşılığını verdi. Kız arkadaşıyla konuştuk, o da bayağı uzun uzun anlattı Uğurcan’ın nasıl hastalandığını.

VEFATIN ÜZERİNDEN İKİ SAAT GEÇİNCE BENİ ARADILAR

İş yerinde mesaimin akabinde servise bineceğim sırada evvel yengem aradı, sonra Uğurcan’ın kız arkadaşının aradığını görünce şüphelendim.

Beni aradıklarında vefatının üzerinden iki saat geçmiş lakin kimse bana nasıl söyleyeceğini bilemediği için beklemişler. Kız arkadaşı aradığında telefonu açtım, onu arayanların olduğunu ve Uğurcan’ın öldüğünü söylediklerini iletti ve “Uğurcan ölmüş olamaz.” dedi. “Sakin ol!” deyip teskin ettim.
Taziye konutuna gittik. Corona virüsü vefatının gerçekleştiği bir meskende herkesin corona olmamaya çalışması üzere bir durum vardı. Hastaneye gittim, cenazenin çıktığını söylediler. Her şeyin palavra olduğunu, ölmüş olamayacağını, “Uğurcan’ı kaçırdılar.” üzere kanılara kapılmaya başladım.

ANNESİ BENİ TESELLİ ETMEYE BAŞLADI

Halam daima bana bakıyor. Bizimkiler “Ceylan şokta.” diyorlar. Halam yani Uğurcan’ın annesi beni “Bir şey yok halacığım” diyerek teselli ediyor. Ağlayan herkesi gördüğümde daima neden ağladıklarını soruyordum. O periyotta Covid-19’dan vefat edenlerin defin sürecini çabucak gerçekleştiriyorlardı. Vefatından çok kısa bir mühlet sonra defnedildi.

Konuta gittiğimde hala ağlayamamıştım. O süreçte kendi kendine “Biz bunun için büyümedik.” diyorsun. Dünyayı bulutlar sarıyor ve beşerler ölüyor, ölen insanlardan biri de senin kardeşin oluyor. Bu duruma inanamıyorsun. Trafik kazaları çok anidir ancak ona bile bir mana verebiliyorsunuz zira bir beşere demir modülü çarparsa ölme ihtimali var ve ölebilir. Fakat bu nedenle nasıl ölebilir?

“Hani gençlere bir şey olmuyordu?” diyorsun. Uğurcan’ın hiç kronik rahatsızlığı da yoktu. Uğurcan tedavi esnasında iki sefer kalp krizi geçirmiş. Çok daha ağır düzeydeki beşerler iyileşirken Uğurcan nasıl iyileşemedi? Uğurcan, İstanbul’da bu kadar genç yaşta vefat eden birinci kişi olmuştu. Biz konutumuzun, ailemizin en kıymetli çocuğunu kaybettik.

Ben kendimi de kenara koyuyorum. Bizim ortamızda en değerlimizdi. Birbirimize sarılamadık. Uğurcan’ın vücuduna bir su dökemedik. Şayet bir yakınınız öldüyse onun o halini görmedikçe öldüğüne inanamıyorsunuz. Evet tahminen aklınızda en son hali kalıyor lakin bir gün bir yerden çıkacakmış üzere hissediyorsunuz. Cenaze sonrasında ne birbirimize sarılabildik ne de birbirimize yaklaşabildik. Hepimiz başka yerlere dağıldık.

UĞURCAN’IN GELECEK PLANLARI

Birinci gün hepimiz bir ortada olduğumuz için hepimiz kendimizi karantinaya aldık. Birbirimize takviye olamadık, birbirimizin göz yaşını silemedik. Bir ortada ağlayıp, Uğurcan’a ağıtlar yakamadık. Uğurcan için hepimiz yasımızı başka farklı yaşadık, birbirimize kenetlenemedik. Uğurcan’la ben daima şakalaşırdım “Sıra bende evvel ben evleneceğim.” diye.

Ben ondan dört ay büyüğüm. En son nişanıma geldi, düğünüme de gelecekti. Kız arkadaşıyla hayalleri vardı. Mesleğinde hayalleri vardı. Daha 27 yaşındaydı, daha çok gençti. İşini kurmuştu, ofisini açmıştı. Meclis üyeliğine devam ediyordu. Sabahlara kadar çalışırdı. Tek isteği kız arkadaşıyla bir mimarlık ofisi açmaktı.

Bağlama çalardı. Uğurcan’la daima bir hayalimiz vardı. Benim düğünümde kız arkadaşını getirip ailesiyle tanıştıracaktı. Ben eşimle dans ederken, Uğurcan ve ağabeyi bir kenarda beni izleyeceklerdi. Bizim ailemizin erkekleri onlar olduğundan herkesi onlar karşılayacaktı. Hiçbiri olmadı. Ne Uğurcan düğünümdeydi ne de ağabeyi. Bütün hayallerimiz yarım kaldı. Daima okulda aldığımız dokümanları yarıştırırdık. Uğurcan’la isim kent oynardık ve beni daima yenerdi. Bir gün isim kent oynarken ‘Z’ harfine geldik. Ünlülerden Zülfü Livaneli’yi yazdı. Ben de daha küçük olduğumuz için tanımadığımdan itiraz ettim. Bana kasetten Zülfü Livaneli’nin türkülerini dinletti. Uğurcan’ı kaybettik. Artık Zülfü Livaneli’nin “Yiğidim Aslanım Burada Yatıyor” türküsünü dinleyerek ağlıyorum.

ON GÜNDE BİR ÇOCUK BABASIZ KALDI

Baran Aytan, 31 yaşındaki yakınının vefat haberini gece saat 3’te aldı. Birkaç saat içerisinde birlikte büyüdüğü dayısının oğlunu toprağa vermişti… Anlatıyor:

Gökhan Şanlı, benim dayımın oğluydu. 31 yaşında, evli ve 1 çocuk babasıydı. 27 Mart gecesi Gökhan’ın vefat ettiği haberini aldım. Daha bir hafta evvel kızının 1. Yaş gününü kutlamıştı.

Birinci başta durumu çok önemsemeden hastaneye kulak ağrısı şikayetiyle gitmiş. Yurt dışına çıkıp çıkmadığını sorup konuta göndermişler. Konutta bir hafta ateşli bir formda yattı ve sonrasında direkt ağır bakıma alıyorlar, ağır bakımın üçüncü gününde vefat etti. On gün içerisinde ellerimizin ortasından kayıp gitti.

KIZI YETİM KALDI

Bir anda bu türlü bir bela çıktı ve çocukluğunu birlikte geçirdiğin dayının oğlu daha bir yaşındaki kızını yetim bırakıp vefat etti. Çaresizce beklemekten diğer hiçbir şey gelmedi elimizden. Bu süreçte babası da coronaya yakalandı. Gökhan’dan bir gün sonra babasını ağır bakıma yatırdık. Dayıma Gökhan’ın vefat ettiğini on beş gün sonra hastaneden çıktığı vakit söyleyebildik. Dayım mevtten döndüğüne mi sevinsin, oğlunun öldüğüne mi üzülsün…

ANNESİ KONUTTA KIZINA BAKARKEN…

Gökhan vefat ettikten sonra sırf iki kişi defnedebildik. Ne annesi ne eşi ne kızı ne de öteki bir yakını cenazesine gelebildi. Gökhan’ın annesine de vefat haberini çabucak veremedik. Biz defin süreçleriyle ilgilenirken o da Gökhan’ın bir yaşındaki kızına bakıyordu.

Gökhan’ın eşinde de Covid-19 bulguları tespit edildi. Gökhan vefat ettiğinde eşi de hastanede yatıyordu. Ona da o süreçte çabucak söyleyemedik. On gün içerisinde bir eş kocasız, bir çocuk babasız kaldı. Ortada çok önemli bir hastalık var. Dünya genelinde bir hastalık. Genç ve yaşlı ayırt etmiyor. 31 yaşında en yakınını kaybetmiş biri olarak söylüyorum: Herkesin çok dikkatli olması gerekiyor. Lütfen tedbirlere dikkat edin!

Sözcü