Melissa Kenter bayana şiddeti anlatan tek kişilik oyunu Züleyha’yı önümüzdeki günlerde yine sahneleyecek. Türk tiyatro tarihi için çok değerli olan Kenter Tiyatrosu’nu İBB’nin almasıyla ilgili hissettiklerini birinci kere SÖZCÜ Haftasonu ile paylaştı:
– Ben Kenter Tiyatrosu’nun içinde doğdum. Orada büyüdüm. Bütün ebeveynleri tiyatrocu olan çocuklar üzere. Kenter Tiyatrosu’nun satılmasından çok ailemden bana kalan o tiyatroyu yaşatamamış olmak çok canımı acıtıyor. Ben tek başıma tiyatro yapmaya çalışıyorum. Ne bu türlü bir gücüm vardı ne de maddi imkanım.
– Ekrem İmamoğlu verdiği kelamı tuttu ve şahane bir iş yaptı. Kenter Tiyatrosu’nun tiyatro olarak yaşamaya devam edecek olması çok sevindirici. Orayı bir alışveriş merkezi olarak da görebilirdik. Kenter Tiyatrosu uzun yıllar Türk tiyatro tarihine tanıklık etmiş, sahnelediği yapıtlarla ismini altın harflerle yazdırmış bir kurumdu. Babamın, halamın alın teri var o tiyatroda. O yüzden İmamoğlu’na teşekkür borçluyuz.
BABAM UYGUNLUĞU, HALAM İSE DİSİPLİNİ ÖĞRETTİ
– Oyuncu olmamda halamın ve babamın tesiri çok fazladır. Lakin çocukluğumdan itibaren benim de oyuncu olacağım diye bir hayalim yoktu. Tiyatroya 10 yaşlarındayken babama ezber tutarak başladım. Babam sabahları çok erken uyanır, herkes uyurken çalışmaya başlardı. Ben de onunla kalkar karşısına oturur ezber tutardım.
– Babamın ne kadar sıkıntı ve hoş bir iş yaptığını ve bu işi ne kadar iyi yaptığını lakin biraz büyümeye başladıkça anladım. Mimar Sinan Üniversitesi tiyatro kısmında babamın öğrencisi oldum. Okul bittikten sonra Kenter Tiyatrosu’nda çalışmaya başlayınca da halamın öğrencisi oldum. Bu gün bu işi yapmaya çalışıyorsam, babamın, halamın okuldaki çok değerli hocalarımın, bir arada sahnede olma talihi yakaladığım birçok oyuncu arkadaşım sayesindedir. Halamdan disiplini sistemi öğrendim. Babamdan evvel insan olabilmenin ehemmiyetini öğrendim.
ZÜLEYHA VURUCU BİR ÖYKÜYDÜ, BAYILDIM
– 2.5 yıl evvel yeni bir oyun aramaya başladım. O denli bir oyun istiyordum ki biraz suya sabuna dokunsun. Farklı bir şeyler söylesin. Züleyha’nın tekstini birinci okumamda oyuna aşık oldum. Çok vurucu bir öyküydü. Bu oyun toplumların saklı kapalı kanayan yarasını deşiyordu. Sessiz çığlıklara ses oluyordu. Sesli bir çığlık atmak istedim. Bu çığlığı duyulabilir yapmak istedim.
– Züleyha ve onun üzere pek çok mağdurun sesi olduk. Bu oyunu yüz, bin ya da yüz bin kişi izler. Bir kişi, bir anne, bir abla, bir teyze mağdur edilen birini müdafaaya karar verirse, onun sesi olursa, ben kusursuz bir iş yapmış olacağım. Oyunu seçmemdeki en büyük hedefim buydu. Oyunun farkındalık yarattığına eminim. Londra’da ki oyunlardan birinde bir erkek izleyici ahhh diye bir ses çıkardıktan sonra salonu terk etti. Ben orada onun içindeki bir şeye dokunmuştum. O günden beri daima düşünürüm. O adam fail miydi, mağdur muydu diye.
Sözcü
