Fenerbahçe’de Beşiktaş maçıyla başlayan çözülme, Antep’teki 3-1’lik yenilgiyle tepeye ulaştı. Hafta içinde Lider Ali Koç ve Sportif Yönetici Emre Belözoğlu’nun ‘birlik’ davetleri havada kalmış olacak ki, Gaziantep FK maçının birinci yarısında güya zorla alana çıkartılmış futbolcular kümesi vardı. Evet, grup hala lig tablosunda 3. sırada ve şampiyonluk savında matematiksel olarak kaybedilen bir şey yok. Lakin şampiyonluğu getirecek kriterlerden ‘takım olma ruh halinin’ her geçen gün yitirildiği bir ortamda şampiyonluk savı hayalden öteye gidemez.

Birbirinden kopuk, saha içindeki her küsurda bir futbolcunun başkasına kızıp bağırdığı bir ortamdan birlik ve beraberlik duygusu beklemek gerçekçi durmuyor. Elbette nabzın 180 attığı ortamda grup içinde de bazen tansiyonlar olacaktır. Lakin Fenerbahçeli futbolcuların ortasındaki sıhhatsiz irtibatta diğer problemler olduğunu anlamak için müneccim olmaya gerek yok.

Saha içinde birbirine daima el-kol hareketi yapan, atmadığı pas ya da yaptığı yanlış tercih yüzünden arkadaşına küsüp gerisini dönen, atılan gole bile sevinmekten imtina eden bir ‘grup’ var. Fenerbahçeli futbolcular ‘takım’ üzere değil, ‘grup’ üzere davranıyor.

Pelkas gol atıyor, grup arkadaşlarına kızıyor. Haklı, zira etrafına baktığında gole sevinen, hırslanan yok. Mert Hakan Yandaş’a bakıyorsun, gole sevinmek bir tarafa elleri kolları havada tribündeki birine şikayetleniyor. Caner Erkin oyuna girmeye hazırlanırken Erol Bulut’un anlattıklarını yarım kulak dinleyip hızına bakmaya tenezzül etmiyor. Muhtemelen maça yedek başladığı için trip atıyor. Hal böyleyken, Pelkas’ın maçtan sonra ‘takımın durumu iyi değil’ derken yalnızca oynanan futbolu kastetmediğine eminim.

Fenerbahçeli futbolcular rakiple çaba etmek yerine birbirleriyle hengame etmeye başladığından beri istikametini tabana çevirmiş durumda. Birinin ortaya çıkıp ‘Durun! Siz kardeşsiniz…’ mi demesi gerekir bilemem. Lakin bu maçtan sonra yapılacak birinci toplantıda ‘taktik’ değil, ‘takım’ olmanın ne demek olduğunun baştan anlatılması gerekiyor.

Birbirleri için gayret eden grup imajının kaybolduğu, daima arbede halindeki bir oyuncu kümesine taktik anlatmak beyhude bir gayretten ibaret kalır. Erol Hoca’nın da şapkasını önüne koyup bu duruma nasıl gelindiğini ve yaraların nasıl sarılacağını iyi tespit etmesi gerekiyor. Oyuncu değişikliklerinde ne üzere yanlışlar yapılıyor, rakip tahlilleri ve ekibe dair tespitler ne derece isabetli, oyun planı neden işlemiyor… Çünkü kendisinin de söylediği üzere: Bu bu türlü devam edemez.

Maç sonu röportajında ‘Acı çekiyoruz’ diyen Erol Hoca’nın önünde artık iki seçenek var; Ya öldürmeyen acının güçlendirdiği bir öykü kurgulayacak, ya da her hafta şiddeti artarak devam eden bu acı, öldürmeyecek lakin süründürmeye devam edecek…

Sözcü