Yıllar evvel, bir gece, Napoli’de maç anlatıyorum… Masal üzere başlamak istedim hikayeye…  Napoli, kendi konutunda Bordeaux ile karşılaşıyor. Maçın ismi benim için kıymetli değil. Maradona’yı anlatmak değerli. Futbolun Che Guevara’sı, benim kahramanımdı.

Maç sonu kendisini gördüm basın toplantısında. İki kulağında pırlanta küpeleri vardı. Maç ile ilgili soru sordum. Bana “Nereden geldin Napoli’ye” diye sordu. “Türkiye” dedim. “Oooo, Kemal Atatürk” dedi. Şaşırdım. Ancak çabucak toparlandım.

Fidel Castro hayranıydı. Dünya tarihi okuduğunu biliyordum. “Bak Turco” dedi bana; “Bugün iyi oynamadık. Sen anlarsın” diye devam etti. Sonra “Fotoğraf çekebilirmiyiz” dedim. Güldü. “Enteresan bir istek” dedi. Elini omzuma attı. “Görüşürüz, Amigo (Arkadaş)” dedi.

Benim üzere üstün İngilizcesi yoktu, ancak gözleri dostluk, arkadaşlık bildirileri veriyordu. FIDEL Castro ona hayrandı. Erken kaybettiği dava arkadaşı Che’ye benzetiyordu onu. Küba’ya davet etti Diego’yu. Uyuşturucu ve alkolü bırakamıyordu çünkü… Psikiyatristler, çok çalışan beyninin, onu bu türlü bağımlı hale getirdiği teşhisini koymuşlardı.

Zekası, bir asır sonrasını işaret ediyordu. Küba’da tedavi oldu. Fidel, onu bırakmak istemedi. Lakin Arjantin onun için ömür kaynağıydı. Döndü, ulusal grubun başına geçti, güya düzelmişti. Lakin daima bir asır sonrasını düşünüyordu. Tekrar alkol, tekrar uyuşturucu.

İsmine kilise açmışlardı onun için. Hz. İsa’nın top oynayan hayali olarak kabul ediyordu, müritleri onu. 20 gün evvel alkol ile dolu doğum günü partisinden sonra hastaneye kaldırıldı.

Hayat arkadaşım Burçin, hastane fotoğrafını gösterdi bana. Baktım uzun mühlet, güya bu hayata veda etmek istiyordu. Acı bir gülümseme vardı yüzünde. Ve kaybettik Diego’yu…

Güney Amerikalı bir muharrir olsaydım, şöyle başlardım, yazıma:

Futbolun devrimcileri ölmez!

Sözcü