Buket HAZAL
“Siyaha Bulaşan Kadınlar”ın ana karakterleri Canan, Süveyda, Derya, Seyhan, Irmak, Ayfer ve Serpil de kendi perspektiflerinden yaşadıkları acıları anlatan bayanlar. Kendileri “siyah” olarak tanımlıyorlar acıyı. Ruhlarına bulaşan bir siyahlık acı onlar için. Hepsininki farklı bir tonda. Her birinin kaynağı farklı, ruhlarına sızdıkları yer farklı fakat sonuçta onlar siyaha bulaşan ve bu siyahı diğerlerine bulaştıran bayanlar.
ÇOK TARAFLI ACILAR ÇEKİYOR
Büşra Cebe, Mona Yayınları tarafından yayımlanan birinci romanı “Siyaha Bulaşan Kadınlar”da epey kuvvetli bir işe el atıyor aslında. Hayatları birbirine değen yedi bayanı beyaz kâğıdın üzerinde buluşturuyor ve hepsine kendi ağızlarından kıssalarını anlattırıyor. Kimi aldatılmanın travmasını diğerlerini yaralayarak aldatmaya çalışıyor, kimi terk edilme korkusunu terk ederek alt etmeye. Kimi evli bir adamla yaşadığı aşkta çok taraflı acılar çekiyor, kimi acısıyla baş edemeyerek kendini yasa dışı unsurlara teslim ediyor. Kimi de “yeminden olma korkusuna kendi yumurtasını yiyen bir güvercin” oluyor.
Bu türlü sıralandığında empati yapılması güç, sanık sandalyesinin bir adım ötesinde duran karakterler üzere görünüyor hepsi. “İnsanlar işlenen suça karşıdır ancak cürüm işlemeye açtır” diyen müellifin başarısı tam da bu noktada yatıyor aslında. Bu karakterlerin öyküsüne kulak verdiğinizde, sanık sandalyesinden okunan bir savunma metni değil, en doğal içgüdüleriyle bir insan buluyorsunuz karşınızda. Suçlanmayı kabul etmedikleri üzere, parmakla bir hatalı da göstermiyor bu bayanlar, acılarından sorumlu tuttukları “birey”ler değil çünkü. Roman boyunca orta ara karşımıza çıkan dinî mitlerden birine tutunarak, “Ne orta Âdemler Havva’ya toprak kazar oldu. Toprak bu cinnete nasıl ikna oldu?” diye soruyorlar.
BU BAYANLAR İÇİN KOLAY DEĞİL
Romandaki ana karakterlerin bir öbür ortak özelliği de acılarına teslim olan değil, ondan güç devşiren bayanlara dönüşmeleri. “Acı bağışıklığı diye bir şey var bence” diyor misal Seyhan. “Kırıldıkça kalınlaşıyor kalplerimiz, ezildikçe dikleşiyor başımız. Düzgün ok atmak için göğsünü kesen o Amazon bayanları gibi… Göğsün ve kalbin kuruyunca daha mert savaşıyorsun hayatta.”
Sözcü
